Even over tienen stonden we voor het pand in de binnenstad. Eerst even vier verdiepingen omhoogklimmen via de trappen, dan wandel je via de giftshop en de horeca. het nieuwste deel binnen: Zwitserland. Wat een verpletterende indruk. Overal treinen, mensjes, huisjes, kabelbanen en enorme hoogteverschillen. Niet voor niets kun je op hogere plekken dit bergachtige gebeuren bekijken. Dan zie je alles juist weer in de diepte.
Iets verderop vindt er een immens popconcert plaats. Het hele weiland staat vol met dansende popliefhebbers en ook op het podium wordt (echt!) gedanst op het geluid dat uit de boxen komt. Wie naar een popconcert gaat, weet dat er vaak naast of boven het podium schermen staan, waarop je kunt zien wat op het podium gebeurt. Zo zag het er hier ook uit. De foto is van achteren genomen, maar je ziet wel mensen dansen.
Soms lees ik wel eens dat mensen het lekker Duits vinden. Daarmee doelen ze op veel flikkerende lichtjes, overal brandende gebouwen en brandweer-, zieken- en politiewagens met zwaailicht en sirenes in actie. Dat is inderdaad wel het geval, maar ik had er weinig moeite mee.
Soms waren sporen bijzonder goed verborgen. Zo liep er een buis door het water van de haven en in die buis waren een paar sporen neergelegd. Er reden ook treinen doorheen. Of je liep over een doorzichtig stukje vloer met daaronder weer treinsporen. Bij de ingang van Zwitserland wandelde je onder een uitstekende keerlus door en in de wanden van trappen was ook een en ander verborgen, zoals een fraai metrostation, waar ook de trein doorheen reed. Regelmatig werd het nacht en donker, dus moest de verlichting aan.
Ik ben ook nog mee geweest met een rondleiding achter de coulissen. Een aanrader. Je komt dan op plaatsen waar je geen bezoekers treft en je krijgt heel veel informatie. Je ziet dan ook veel meer van de ruwbouw, de elektronica en de opstelsporen in de schaduwstations. De rondleider doet ook z’n best om op alle vragen een antwoord te geven. Hoe werken bijvoorbeeld de varende schepen, hoe worden auto’s opgeladen, hoeveel treinen rijden er en hoe gaan straks de vliegtuigen een klein beetje de lucht in. Over vliegvelden gesproken. Dit deel is nog in aanbouw en moet in 2010 gereed zijn. Daarna gaan de volgende projecten al weer beginnen, want Frankrijk, Italië en Afrika moeten ook nog worden uitgebeeld.
Wat had je dan verder nog aan landen, voor zover ik me kan herinneren: Scandinavië (met een besneeuwd deel - dat is gemaakt van heel fijn glas -, havens en varende schepen), Duitsland, Hamburg met Miniatur Wunderland in het klein (is geen land, wel een apart deel) en Amerika (met de canyons en de Rocky Mountains). Heel apart is ook dat er niet één bepaald railtype wordt gebruikt. Duitsland is natuurlijk ingericht met de rails van Märklin met de pucco’s, maar ik zag in Zwitserland ook smalspoor. Voor Scandinavië en Amerika is gebruik gemaakt van het tweerailsysteem. Voor Amerika werd de beschikbaarheid van meer locomotieven aangevoerd om niet voor drierail te kiezen. Tja, zo kan ik nog wel even doorgaan, maar de foto’s moeten toch de rest doen en het verhaal vertellen wat door drie jongens wordt uitgebeeld. Zij verkochten of verpachtten hun discotheek om hun droom van de grootste modelspoorbaan ter wereld te verwezenlijken.
Rond drie uur werd de reis terug weer ingezet. Om kwart over zes werd nog wel even gedineerd in het Duitse Spelle, waar schnitzels ook echte schnitzels zijn: lekker dik en niet zo bijna vleesloos als je hier in een restaurant wel eens treft. Moe, maar voldaan en vele indrukken rijker keerden we even na tienen ’s avonds weer in Oegstgeest terug. Ik ga beslist nog een keer terug naar Hamburg, maar dan ga ik meer op details letten en zorgen dat ik veel meer foto's kan nemen.
Overigens is het geen N-spoor, maar ik denk dat Miniatur Wunderland wellicht wel wat inspiratie kan bieden voor modelbouwers. Vandaar ook mijn verslag met foto's.
